Αν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940…

Αν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Αν εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940 η τότε ηγεσία του Έθνους, αναμετρώντας τις δυνάμεις του και προβλέποντας την αναπόφευκτη κατάληξη του αγώνα… Αν σκεφτόταν με μόνη την ψυχρή λογική, όπως έκαναν οι άλλοι λαοί της τρομοκρατημένης Ευρώπης…

Αν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940…

Τότε που η Ιστορία δρασκέλιζε με βιάση τα Ηπειρωτικά βουνά και πήρε να γράφει ΘΑΥΜΑ!

Τότε που ο Αχιλλέας άρχιζε να συντάσσει τους Μυρμιδόνες του…

Την ώρα που ο Λεωνίδας κινούσε με το τριακοσάπειρο στράτευμά του από τις Θερμοπύλες…

Όταν από τη Σαλαμίνα και τον Μαραθώνα, από τον Γρανικό και τα Γαυγάμηλα, από την Πύλη του Ρωμανού και τα κάστρα του Μωριά και από κάθε γωνιά της γης των Ελλήνων συνεκροτείτο του Δαβάκη το Σύνταγμα…

Τότε που άφωνος ο κόσμος ατένιζε τους αετούς πάνω στης Πίνδου τις κορφές…

Τη στιγμή που το φασιστοναζιστικό τέρας θα δεχόταν το θανάσιμο πλήγμα…

Αν εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940 η τότε ηγεσία του Έθνους, αναμετρώντας τις δυνάμεις του και προβλέποντας την αναπόφευκτη κατάληξη του αγώνα…

Αν σκεφτόταν με μόνη την ψυχρή λογική, όπως έκαναν οι άλλοι λαοί της τρομοκρατημένης Ευρώπης…

Αν λογάριαζε τις τραγικές συνέπειες του άνισου αγώνα και την επαπειλούμενη καταστροφή…

Αν…

Αν έλεγε, ναι! Και άφηνε τους εχθρούς να περάσουν…

Ω, πόση θα ήταν τότε η καταστροφή! Πόση η ζημία! Ο ανείπωτος όλεθρος!

Πόσος ο φόβος και ο τρόμος πάνω σε όλους τους λαούς. Κάθε αντίσταση θα έσβηνε, διότι ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε στρατού δεν είναι τα όπλα αλλά ο φόβος.

Η Ευρώπη όλη θα παρέλυε. Η επίθεση κατά της Ρωσίας θα εκδηλωνόταν πολύ νωρίτερα και οι στρατιές του Χίτλερ θα σάρωναν τη ρωσική γη πριν τις αποδεκατίσει ο φοβερός ρωσικός χειμώνας.

Στην ίδια την Ελλάδα η ζημία θα ήταν απροσμέτρητη. Τα σπίτια βέβαια θα έμεναν ανέπαφα από βομβαρδισμούς, ο ανθός του νεανικού πληθυσμού δεν θα σάπιζε μες στις χαράδρες των Αλβανικών βουνών, δεν θα υπήρχαν ανάπηροι με κομμένα πόδια, δεν θα είχε ενσκήψει η φοβερή πείνα του 1941, δεν θα παραδίδονταν χωριά στις φλόγες· τα φριχτά ολοκαυτώματα των Καλαβρύτων και τόσων άλλων μαρτυρικών χωριών θα είχαν αποφευχθεί…

Όμως…

Όμως η Ελλάδα δεν θα ήταν πια Ελλάδα. Άλλο όνομα θα έπρεπε να διαλέξει για να μετέχει στη Νέα Εποχή της ναζιστικής παραφροσύνης.

Πως θα ατένιζε έπειτα την Ιστορία;

Πως θα στεκόταν μπροστά στο Μνημείο του «Αγνώστου Στρατιώτου»…, ενώπιον του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου; Τι στεφάνι θα απίθωνε στην ασπίδα του Λεωνίδα, στον ανδριάντα του Αλεξάνδρου, στον καβαλλάρη Κολοκοτρώνη!…

Αλλά η ηγεσία μας τότε, ο Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς, αντέταξε το μεγάλο «ΟΧΙ» που ανέστησε την ελπίδα των λαών όλης της γης.

Αφουγκράστηκε τη φωνή του λαού και στην κρίσιμη στιγμή που ο εχθρός ζήτησε τα όπλα, μπόρεσε να επαναλάβει τα τρομερά λόγια: «Μολών, λαβέ»· αν μπορείς, έλα να τα πάρεις!

Έπειτα σύνολος ο Ελληνισμός υψώθηκε γίγαντας. Σήκωσε στους πολυχιλιόχρονους ώμους του τους λαούς της γης. Την ελπίδα των λαών. Το ΟΧΙ του αντήχησε ως οικουμενική προσταγή:

Όρθιοι!

Και οι εχθροί; Δεν πέρασαν;

Πέρασαν! Αλλά πέρασαν νικημένοι. Διότι είχε ηττηθεί το πνεύμα τους, η ψυχή τους. Γι’ αυτό και είναι και θα είναι για πάντα νικημένοι.

Γι’ αυτό και σήμερα κατατρέχουν, ευτελίζουν, υβρίζουν χυδαία την Ελλάδα. Διότι κατατρύχονται από το σύνδρομο του ηττημένου.

Αλλά τότε υπήρχε ηγεσία. Λάθος! ΗΓΕΣΙΑ! Με κεφαλαία γράμματα. Που γνώριζε ότι «στρατός λαγών με ηγέτη λέοντα κατασυντρίβει στρατό λεόντων με ηγέτη λαγό». Και τότε συνέπεσε ο στρατός των λεόντων να έχει και ηγέτη λέοντα.

Ενώ σήμερα…

Εβδομήντα επτά χρόνια από τη μοναδική εκείνη ημέρα ο στρατός των λεόντων αναζητεί ακόμη λέοντα ηγέτη.

Κι αν τον βρει…

Αν!

Περιοδικό «Ο Σωτήρ»,
15 Οκτωβρίου 2017 – Τεύχος 2163