Αγάπη χωρίς Σύνορα

Αγάπη χωρίς Σύνορα. …«Εγώ», έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγαπάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά! Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα…

Αγάπη χωρίς Σύνορα

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι η άσκηση αγάπης πρέπει να αρχίζει, όχι… από τα παιδάκια της Αφρικής, αλλά από τούς ανθρώπους πού έχουμε πολύ κοντά μας– από τούς ανθρώπους του σπιτιού μας:

τον/την ιδιότροπο σύζυγο, τα κουραστικά παιδιά, τα απαιτητικά αδέλφια, τα παράξενα πεθερικά, τούς ενοχλητικούς γείτονες κ.ο.κ.

Ο Ντοστογιέφσκι στο θαυμάσιο μυθιστόρημά του «Αδελφοί Καραμάζωφ» ασχολείται και με αυτό το συνηθισμένο σύμπτωμα γενικής «αγαπολογίας», η οποία, ενώ είναι εύκολη σε διακηρύξεις και οράματα, όμως χωλαίνει πολύ στην καθημερινή πράξη!

Αναφέρεται λοιπόν ο συγγραφέας σε κάποιον γιατρό, ο οποίος «μίλαγε ειλικρινά αλλά και αστειευόταν πικρά».

«Εγώ», έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγαπάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά!

Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα. Και ίσως στ’ αλήθεια να δεχόμουνα ακόμη και να… σταυρωθώ για τούς ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη!

Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δυο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πώς μου πληγώνει την ατομικότητά μου!

Μου περιορίζει την ελευθερία μου! Μπορώ μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω και τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί… τρώει αργά, άλλον γιατί… έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς την μύτη του με το μαντήλι.

Γίνομαι -δεν ξέρω πώς- εχθρός των ανθρώπων, μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι’ αυτό, όσο περισσότερο μισώ ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπώ την ανθρωπότητα στο σύνολο της!…»

Τρομάζει κανείς με την σχιζοφρένεια του ταλαίπωρου γιατρού. Είναι για γέλια και για κλάματα. Μα πώς είναι δυνατόν την ίδια στιγμή να …καίγεται από αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, και συγχρόνως να μισεί τον διπλανό του, επειδή του έγινε λιγάκι ενοχλητικός;

Προφανώς μια παρόμοια «σχιζοφρένεια» ταλαιπωρούσε και πολλούς από εκείνους, πού κάποτε έτρεχαν σε πορείες για «ειρήνη και αφοπλισμό στα Βαλκάνια», ενώ την ίδια στιγμή στα σπίτια τους γινόταν «Τρωϊκός πόλεμος» για ασήμαντες ενδοοικογενειακές διαφωνίες!

Πριν λοιπόν ξεκινήσουμε να πάμε να βοηθήσουμε άλλους σαν … «Γιατροί χωρίς Σύνορα» στα πέρατα του κόσμου, ας προπονηθούμε εντός των συνόρων του σπιτιού ή της γειτονιάς μας να υπομένουμε τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές των πολύ δικών μας ανθρώπων!

Πρώτα αυτοί πεινάνε και διψάνε για κατανόηση, για στοργή, για τρυφερότητα.

Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο Του απαιτεί να ασχοληθούμε με εκείνους, πού χρειάζονται λίγο νερό, λίγο ψωμί, ένα χαμόγελο, μια ευχή, λίγη παρηγοριά, ένα χάδι.

Όλοι αυτοί είναι «ενοχλητικοί», και γι’ αυτό δυσάρεστοι, ανεπιθύμητοι και «ελάχιστοι»!

Αλλά ο Χριστός, όλους αυτούς, τούς ονομάζει Αδελφούς Του. Και μας ζητάει επιτακτικά να τούς έχουμε και εμείς Αδελφούς μας.