Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Και η αγάπη χρειάζεται διάκριση. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχει αγάπη για όλους τους ανθρώπους

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός

Εκείνοι που ελέγχουν με αδιακρισία έχουν πνευματική συσκότιση και κακία και βλέπουν τους ανθρώπους δυστυχώς σαν κούτσουρα… Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλοσύνη.

Το Αγιορείτικο Θυμίαμα είναι αυθεντικό μοναστηριακό προϊόν. Φτιάχνεται με προσωπική φροντίδα & προσευχή από κελλιώτες μοναχούς.
Αγοράστε το μοναδικό Αγιορείτικο Μοσχοθυμίαμα εδώ.

Είναι μερικοί που, ενώ έχουν περιορισμένες δυνάμεις και μπορούν να κάνουν μόνον ένα-δύο πράγματα, καταπιάνονται και μπερδεύονται με πολλά και μετά δεν κάνουν τίποτε σωστό και σέρνουν και τους άλλους. Όσο μπορεί κανείς, να κάνει ένα-δυό πράγματα μόνο, να τα τελειώνει σωστά και να έχει το μυαλό του καθαρό και ξεκούραστο και μετά να αρχίζει κάτι άλλο. Γιατί, άμα ο νους του σκορπίσει, τι πνευματικά θα κάνει μετά; Πώς να θυμηθεί τον Χριστό;

Δεν έχουμε δικαίωμα να βιάζουμε τους άλλους. Μόνο τον εαυτό μας έχουμε δικαίωμα να βιάσουμε και αυτό πάλι με διάκριση. Εγώ μέχρι τώρα σε κανένα νέο δεν είπα, ούτε να παντρευτεί, ούτε να γίνει καλόγερος. Αν κάποιος με ρωτήσει, του λέω: «Κάνε αυτό που σε αναπαύει, φθάνει να είσαι κοντά στο Χριστό». Και αν μου πει ότι δεν αναπαύεται στον κόσμο, τότε του μιλάω για τον Μοναχισμό, για να τον βοηθήσω να βρει τον δρόμο του.

Να μην περιμένει κανείς πνευματική κατανόηση από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο Θεό. Καλύτερα να εύχεται γι’ αυτούς να τους συγχωρήσει ο Θεός και να τους φωτίσει. Να μιλάει στον καθένα με τη δική του γλώσσα και να μη φανερώνει τις μεγάλες αλήθειες που πιστεύει και ζει, γιατί δεν θα τον καταλάβουν, επειδή μιλάει σε άλλη συχνότητα και διαφορετικό μήκος κύματος…

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχει αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα, που είχε ευλάβεια πολλή, αλλά μιλούσε στους κοσμικούς με μια γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος και τους τράνταζε. Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση, είπα αυτά και αυτά σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο που της τα είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες. Έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνο ευαίσθητα αλλά και γερά». Ας μην πετροβολούμε τους ανθρώπους… Χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα. Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη· διαφέρει από τον τρόπο τον νομικό. Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήσει τον καθέναν, όσο αμαρτωλός και αν είναι.

Δεν βοηθάει τα παιδιά να δουν νεκρά, τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Και η αγάπη χρειάζεται διάκριση. Αν κάποιος λ.χ. είναι γαστρίμαργος, δεν πρέπει να του δίνεις συνέχεια νόστιμα φαγητά, γιατί αυτό θα τον βλάψει. Θα κάνεις νόστιμο φαγητό για έναν που έχει ανορεξία, για να μπορέσει να το φάει. Ή, αν κάποιος έχει ζάχαρο και του δίνεις γλυκά, αγάπη είναι αυτή;