Άγιος Παΐσιος: Πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για τον Χριστό;

Άγιος Παΐσιος: Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για τον Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στον Χριστό, τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά.

Άγιος Παΐσιος: Πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για τον Χριστό;

Από το πόσο αγαπά κανείς τον πλησίον του, μπορεί να καταλάβει το πόσο αγαπά το Χριστό! Ας υποθέσουμε, ότι ένας φτωχός, πάει σε κάποιον και του ζητάει μια φανέλα και εκείνος του δίνει την καλύτερη που έχει. Απ’ αυτό φαίνεται, το πόσο πολύ αγαπάει τον Χριστό, αφού στον αδελφό που είχε ανάγκη, του έδωσε ό,τι καλύτερο είχε.

Η φτηνή αγάπη πάντα αποβλέπει στο συμφέρον και όποιος Χριστιανός τη ζει, επειδή είναι λίγη αυτή η αγάπη, έχει όριο το μέχρι εκεί που δεν κολάζει, για να απολαμβάνει τα του κόσμου. Για παράδειγμα, να τρώει μέχρι τα μεσάνυχτα τις Αποκριές (μέχρι 12 παρά 5 λεπτά) και να θέλει να απολαμβάνει και κάθε κοσμική χαρά, μέχρι εκεί που να μην κολάζει και να έχει μετά την απαίτηση, γιατί δεν νοιώθει την αγάπη του Θεού μέσα του (μέσα στην φτηνή αγάπη του).

Ο Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει με την αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, αλλά εμείς δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί. Όταν καθαρίσει την καρδιά του ο άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, που όλους τους αγαπά το ίδιο. Γι’ αυτούς που ταλαιπωρούνται, πονάει· γι’ αυτούς που ζουν πνευματική ζωή, χαίρεται. Είναι αρκετό και μόνο οι ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφτεί μια φιλότιμη ψυχή, να την τινάξουν στον αέρα· πόσο μάλλον, εάν σκεφτεί και τις πολλές της αμαρτίες και την πολλή ευσπλαγχνία του Θεού! Όταν βλέπει ο άνθρωπος την φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τα μάτια της ψυχής του, αισθάνεται και ζει όλη την Θεία Πρόνοια με την ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και διαλύεται πια από ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με την καλή έννοια. Γιατί οι δωρεές του Θεού, όταν ο άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, τον ραγίζουν. Έπειτα, καθώς το χέρι του Θεού χαϊδεύει την φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει την ρωγμή, τινάζεται εσωτερικά ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό. Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται την αμαρτωλώτητά τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τον εαυτό τους στην μεγάλη Του ευσπλαγχνία, ανεβάζουν την ψυχή τους στον Παράδεισο με σιγουριά και λιγότερο σωματικό κόπο.

Κάποιος ερχόταν συχνά εκεί στο Καλύβι και είχε όλο πλανεμένες ιδέες. Τόσα του έλεγα, τίποτε δεν άκουγε. Όλα τα έπαιρνε ανάποδα. Όταν έβγαινε από το Άγιον Όρος, έκανε κηρύγματα και έκανε πολύ κακό. Έλεγε ότι έπαιρνε εντολές από μένα και μπέρδευε τους ανθρώπους. Ακόμη και κάτι βιβλία που του είχα δώσει κάποτε ευλογία, τα παρουσίαζε και αυτά, για να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι με συμβουλευόταν. Μια φορά, ενώ έλεγε διάφορα, για μια στιγμή τον εγκατέλειψε τελείως η Θεία Χάρις και άρχισε να βρίζει πολύ άσχημα τον Χριστό και την Παναγία, οπότε ο κόσμος προβληματίσθηκε και σκόρπισε. Ύστερα τον πήραν με την κλούβα και τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο. Βλέπετε μέχρι που φθάνει η αγάπη του Θεού! Να αφήνει να βλασφημείται το όνομα Του, αρκεί να βοηθηθούν, να γλυτώσουν τα πλάσματα Του!

Αν μας ζητήσουν κάτι και λυπούμαστε να το δώσουμε ή λυπηθούμε όταν το χάσουμε, τότε αγαπάμε αυτό περισσότερο από τον Χριστό. Είναι σημείο καλό, να χαίρεται κανείς όταν δίνει και να λυπάται όταν παίρνει. Αν κάποιος μπει στο κελλί μου και μου πάρει τα πάντα, δεν θα με πειράξει Αν δω όμως κάποιον να βρίζει τον Χριστό και την Παναγία ή γκρεμίζει ένα προσκυνηταράκι, τότε θα δώσω τον εαυτόν μου, υπερασπίζοντας τα ιερά…

Να μην δίνετε καρδιά στα υλικά πράγματα. Είναι μερικοί που δίνονται ολόκληροι στα υλικά. Περνούν όλη την ημέρα με το να ασχολούνται πώς θα κάνουν καλά μια δουλειά και δεν σκέφτονται καθόλου τον Θεό. Να μην φθάνουμε εκεί… Να χρησιμοποιείτε τα χέρια και τα πόδια στην δουλειά, αλλά να μην αφήνετε τον νου σας να ξεφύγει από τον Θεό. Να μην δίνετε όλο το είναι σας, όλο το δυναμισμό μαζί με την καρδιά σας, στα υλικά. Έτσι γίνεται μετά κανείς ειδωλολάτρης. Όσο μπορείτε στις δουλειές καρδιά να μην δίνετε, χέρια, μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μην δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα. Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για τον Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στον Χριστό, τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιείτε την καρδιά σας, να μην την σπαταλάτε.

Εσείς οι γυναίκες, ευκολότερα μπορείτε (να αγαπήσετε και) να δοθείτε στο Θεό, γιατί έχετε βοηθητικό την καρδιά σας. Οι άνδρες δυσκολότερα, γιατί τους εμποδίζει η λογική τους.

Πρέπει να αποφεύγουμε τα κοσμικά πράγματα, για να μη μας παίρνουν την καρδιά (από τον Χριστό) και να χρησιμοποιούμε τα απλά, μόνο για να εξυπηρετούμαστε. Να φροντίζουμε όμως να είναι στέρεα. Αν θέλω να χρησιμοποιώ ένα όμορφο πράγμα, δίνω όλη την καρδιά μου στην ομορφιά και για τον Θεό δεν μένει, ούτε ένα κομματάκι. Περνάς από κάπου και βλέπεις ένα σπίτι με ωραία μάρμαρα, σχέδια, σκαλίσματα… Θαυμάζεις τις πέτρες, τα τούβλα και αφήνεις την καρδιά σου εκεί. Ή βλέπεις σε ένα κατάστημα έναν ωραίο σκελετό για τα γυαλιά σου και τον επιθυμείς. Αν δεν τον αγοράσεις, αφήνεις την καρδιά σου στο κατάστημα. Αν τον αγοράσεις, κρεμάς την καρδιά σου από τον σκελετό που φοράς! Ιδίως οι γυναίκες εύκολα κλέβονται. Λίγες είναι εκείνες που δεν χαραμίζουν στα μάταια την καρδιά τους. Θέλω να πω, κλέβει ο διάβολος την πλούσια καρδιά που έχουν με όλα τα κοσμικά, τα χρωματιστά, τα γυαλιστερά. Χρειάζεται μία ένα πιάτο; Θα ψάξει να βρει πιάτο με λουλούδια. Λες και θα ξινίσει το φαγητό, αν δεν έχει λουλούδια το πιάτο! Μερικές πνευματικές γυναίκες θα συγκινηθούν με σοβαρά σχέδια, με δικέφαλο αετό κ.λπ. Μετά ρωτάνε: «Γιατί δεν συγκινούμαι από τα πνευματικά;» Πώς να συγκινηθείς, αφού η καρδιά σου είναι σκορπισμένη στα ντουλάπια, στα πιάτα; Δεν έχεις καρδιά, έχεις μόνον κρέας, που μέσα κάτι χτυπάει τικ – τακ, μηχανικά, σαν το ρολόϊ, ίσα για να περπατάς! Γιατί πάει λίγη καρδιά στο ένα, λίγη καρδιά στο άλλο και για τον Χριστό δεν μένει τίποτε…