Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε το κακό;

Να ξεχάσουμε την κακία. Να απομακρύνουμε την αρπακτική σκέψη. Να μην ξαναδεχτούμε κακό λογισμό. Αλλά και τα προηγούμενα αμαρτήματα, να φροντίσουμε να ξεχαστούν. Πώς όμως μπορούμε να ξεχάσουμε το κακό;

Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε το κακό;

Όσα περισσότερα κακά αναφέρεις ότι σου προξένησε, τόσο περισσότερο ευεργέτης τελικά σου γίνεται. Γιατί σου έδωσε αφορμή να ξεπλύνεις τα δικά σου αμαρτήματα, με την υπομονή και την ανεξικακία.

Όχι το να πάθεις κακό, αλλά το να κάνεις κακό, αυτό είναι πραγματικά κακό που παθαίνει κανείς. Γι’ αυτό δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Γιατί η κακία γίνεται καταστροφή γι’ αυτόν που την κατέχει και τον εξαφανίζει τελείως.

Όπως δεν είναι δυνατόν να κάνει κανείς κακό στον εαυτόν του, έτσι και αυτός δεν είναι δυνατόν να κάνει κακό στον πλησίον.

Το να μην κάνουμε το αγαθό, αυτό είναι μέρος της κακίας. Επομένως το να μην πράξουμε το αγαθό, ισοδυναμεί με το να πράττουμε το κακό. Γιατί ποιο το όφελος να έχεις έναν καλό υπηρέτη, που όμως είναι αργός στις υποχρεώσεις του; Μπορεί να μην σου κάνει κακό π.χ. δεν κλέβει, δεν αντιμιλάει, ωστόσο με την αργία του απέναντι στο καλό, στις υποχρεώσεις του δηλαδή, ενσαρκώνει το ίδιο το κακό.

Κανένα άλλο αγαθό δεν υπάρχει στην παρούσα ζωή, παρά μόνο η αρετή, ούτε ο πλούτος, ούτε τα χρήματα, ούτε η υγεία, ούτε η εξουσία, ούτε τίποτε άλλο. Και κανένα άλλο κακό δεν υπάρχει στην παρούσα ζωή, παρά μόνο η κακία, η πονηριά, η διαστροφή της ψυχής και όχι η φτώχεια και η αρρώστεια και όλα τα άλλα, που θεωρούνται δεινά.

Όλα τα λεγόμενα «κακά», είναι όπλα της αρετής, σε όσους τα χρησιμοποιούν όπως πρέπει.

Όταν διαπράξουμε κάτι το κακό, ο Θεός μας αποστρέφεται. Το κακό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά παρακοή στο θέλημα του Θεού. Γιατί κακό δεν είναι όταν κάποιος υφίσταται κακό, αλλά όταν ο ίδιος προκαλεί κακό.

Αν δεν κρίνουν ο κύριος τον δούλο, η κυρία την υπηρέτρια και ο φίλος τον φίλο, θα αυξηθούν τα κακά.

Να ξεχάσουμε την κακία. Να απομακρύνουμε την αρπακτική σκέψη. Να μην ξαναδεχτούμε κακό λογισμό. Αλλά και τα προηγούμενα αμαρτήματα, να φροντίσουμε να ξεχαστούν. Πώς όμως μπορούμε να ξεχάσουμε το κακό; Όταν έχουμε την μνήμη του Θεού και των αγαθών Του. Αν συνέχεια θυμόμαστε τον Θεό, δεν μπορούμε να έχουμε μνήμη της αμαρτίας.

Το πιο φοβερό της κακίας είναι, ότι δεν αφήνει εκείνους που έπεσαν σ’ αυτήν, να δουν το μέγεθος της καταστροφής τους, αλλά ενώ βρίσκονται μέσα στο βούρκο, να νομίζουν ότι απολαμβάνουν ευωδία και μύρα! Γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν, αλλά ενώ είναι γεμάτοι από σκουλήκια, καμαρώνουν έτσι, λες και είναι στολισμένοι με πολύτιμα πετράδια.

Σε έβρισε; Να μην ανταποδώσεις την ύβρη, επειδή θα προσβάλλεις τον εαυτόν σου! Σε χτύπησε; Να μην ανταποδώσεις το χτύπημα, επειδή δεν θα έχεις καμμία ωφέλεια! Σου προξένησε λύπη; Να μην του προξενήσεις και εσύ, επειδή δεν θα έχεις κανένα κέρδος, αλλά γίνεις ίσος μ’ αυτόν! Αν λοιπόν συμπεριφερθείς έτσι, με πραότητα και ήπια, θα τον κάνεις να ντραπεί και θα εμποδίσεις την οργή του. Διότι κανείς δεν θεραπεύει το κακό με το κακό, αλλά το κακό με το καλό.

Όπως οι νεκροί είναι άσχημοι και αναδίδουν δυσωδία, έτσι και οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στην κακία, είναι γεμάτες από πολλή ακαθαρσία.

Ο κακός είναι σε χειρότερη κατάσταση από τον τρελό. Γιατί ο τρελός δικαιολογείται, αφού η ασθένειά του είναι αποτέλεσμα, όχι της προαιρέσεώς του, αλλά της φύσεώς του. Εκείνος όμως που ζει εκούσια στην κακία, πώς θα συγχωρεθεί;

Άφησε ο Θεός τους κακούς ανθρώπους να είναι ανάμεσά μας, για να λάμπουν ακόμα περισσότερο οι καλοί άνθρωποι.

Όπως ο διάβολος περιφέρεται σαν λιοντάρι που ουρλιάζει ζητώντας να βρει ποιόν θα καταπιεί, έτσι ακριβώς και οι κακοί άνθρωποι, με μεγάλη επιθυμία πραγματοποιούν τις επιβουλές (ύπουλα έργα) εναντίον του πλησίον τους. Τέτοιες είναι οι διαθέσεις των κακών ανθρώπων: Όχι μόνο δεν υποχωρούν, όταν δουν τον δίκαιο ν’ αυξάνει την ευλάβειά του, αλλά και το χλευάζουν και τον περιπαίζουν.

Αυτοί που επιλέγουν την κακία και όχι την αρετή στη ζωή τους, μοιάζουν με εκείνον που παντρεύεται μια άσχημη, αποκρουστική και ανάπηρη γυναίκα, που όμως φοράει ωραία ρούχα και παραβλέπει εκείνη, που ναι μεν δεν φοράει ωραία ρούχα, ωστόσο όμως έχει φυσική ομορφιά και κάλλος.

Ο Θεός δεν στεφανώνει εκείνους που απέχουν από την κακία από ανάγκη, αλλά από αγαθή προαίρεση.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος