Ο πιστός μέσα στην κοινωνία

Ο πιστός μέσα στην κοινωνία. …Να το διακηρύσσω με μεγάλη παρρησία ότι τον Χριστιανό κανένας από τούς ανθρώπους πού κατοικούν στην γη δεν θα μπορέσει να τον βλάψει. Και γιατί λέγω από τούς ανθρώπους; Ούτε ο ίδιος ο δαίμονας, ο τύραννος, ο διάβολος, εάν δεν αδικήσει ο ίδιος τον εαυτό του, και αν ακόμη θελήσει κάποιος να μας κάνει οποιοδήποτε κακό, άδικα θα το επιχειρήσει…

Ο πιστός μέσα στην κοινωνία

Ο Χριστιανισμός δεν είναι σύστημα φιλοσοφικό.

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος σέ ἐπιστολή του πρός μία χήρα γυναίκα, ἔγραφε γιά τό πῶς θά πρέπει νά λειτουργοῦν οἱ πιστοί μέσα στήν κοινωνία:

«Ὑπάρχει τό ἑξῆς θεωρητικόν τέχνασμα διά τάς περιστεράς· ὅταν οἱ ἀσχολούμενοι μέ τά τοιαῦτα συλλάβουν μίαν καί τήν ἐξημερώσουν μέχρι σημείου νά στέκεται εἰς τά χέρια των καί νά τρώγη μαζί των, τότε ἀλείφουν τάς πτέρυγάς της μέ μύρον καί τήν ἀφήνουν νά συναγελασθῆ μέ τάς περιστεράς πού εἶναι ἔξω.

Αὐτή δέ ἡ εὐωδία τοῦ μύρου καθιστᾶ ὅλην ἐκείνην τήν ἀγρίαν ἀγέλην κτῆμα τοῦ κατόχου τῆς τιθασσευμένης περιστερᾶς· διότι ἀκολουθοῦν καί αἱ ἄλλαι τάς εὐωδιαζούσας πτερύγας τῆς περιστερᾶς καί εἰσέρχονται στό κλουβί» [1].

Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, μιλώντας γιά τίς ἐπιβουλές, πού γίνονται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, γράφει:

«Ἄς μή νομίσομε τίς ἐπιβουλές σάν κάποιο φοβερό πράγμα. Ἐφόσον δέν ἐπιβουλευόμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τόν ἑαυτό μας, κανένας δέν θά μπορέσει νά μᾶς ἐπιβουλευθεῖ, ἤ καλύτερα θά μᾶς ἐπιβουλεύονται βέβαια, ὅμως δέν θά μᾶς βλάπτουν καθόλου, ἀλλά καί θά μᾶς ὠφελοῦν πάρα πολύ· ὥστε ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται καί τό νά κακοπαθήσουμε καί τό νά μή κακοπαθήσουμε.

Νά τό διακηρύσσω μέ μεγάλη παρρησία ὅτι τόν Χριστιανό κανένας ἀπό τούς ἀνθρώπους πού κατοικοῦν στήν γῆ δέν θά μπορέσει νά τόν βλάψει. Καί γιατί λέγω ἀπό τούς ἀνθρώπους;

Οὔτε ὁ ἴδιος ὁ δαίμονας, ὁ τύραννος, ὁ διάβολος, ἐάν δέν ἀδικήσει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του· καί ἄν ἀκόμη θελήσει κάποιος νά μᾶς κάνει ὁποιοδήποτε κακό, ἄδικα θά τό ἐπιχειρήσει.

Διότι, ὅπως ἀκριβῶς κανένας δέν θά μπορέσει νά βλάψει ἄγγελο πού βρίσκεται στήν γῆ σάν ἄνθρωπος, ἔτσι οὔτε ἄνθρωπος ἄνθρωπο. Ἀλλ ̓ οὔτε ὁ ἴδιος εἶναι δυνατόν νά βλάψει ἄλλον, ἐν ὅσῳ θά εἶναι ἀγαθός» [2]. – Ο πιστός μέσα στην κοινωνία

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέγει γιά τόν χαρακτήρα καί τήν ἐπαγγελία τοῦ Χριστιανισμοῦ:

«Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι σύστημα φιλοσοφικό, οὔτε ἑδρεύει μόνο στό γνωστικό τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μᾶλλον στό βουλητικό καί συναισθητικό. Γιατί ὁ Χριστιανισμός δέν ἔχει σάν ἀρχή τήν μόρφωση ἁπλῶς τοῦ πνεύματος, ἀλλά τήν διάπλαση τῆς καρδιᾶς.

Γι ̓ αὐτό καί δέν ἀπαιτεῖ ἀπό τούς ὀπαδούς του τήν γνώση μόνον τῶν θεωριῶν του, ἀλλά καί τήν ἐφαρμογή τους.

Ἀπαιτεῖ καί τήν συνεργασία τοῦ βουλητικοῦ, ὥστε νά δεχθεῖ τίς ἀρχές καί τίς θεωρίες του σάν θεϊκές καί σωτήριες καί νά τίς ἐφαρμόσει στήν ζωή του. Ζητεῖ ὅμως καί τήν συνδρομή τοῦ συναισθητικοῦ ὥστε νά ἀναλάβει αὐτό τό ἔργο μέ πόθο καί ἀγάπη καί νά ἀφιερωθεῖ μέ ὅλη του τήν ψυχή καί τήν καρδιά στό ἔργο τοῦ χριστιανισμοῦ.

Ὁ Χριστιανισμός ἐπειδή εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, ζητεῖ οἱ ὀπαδοί του νά εἶναι ἅγιοι καί τέλειοι, ὥστε ὅλοι μαζί νά ἀποτελοῦν ἕνα Σῶμα, τήν Ἐκκλησία, πού ἔχει κεφαλή της τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό πού μᾶς ἀποκαλύφθηκε» [3]. – Ο πιστός μέσα στην κοινωνία

Ὁ Ἀρχιμ. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μιλώντας γιά τήν θυσιαστική ζωή σημειώνει:

«Μοῦ ἔλεγε κάποιος γιατρός γιά τό Νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» τήν ἐποχή, κατά τήν ὁποία ἦταν γεμάτο ἀπό ἀφιερωμένες ἀδελφές νοσοκόμες, οἱ ὁποῖες ἔλειωναν σάν λαμπάδες στήν διακονία τῶν πονεμένων.

«Ὁ Εὐαγγελισμός ἔχει πολύ ὑψηλό ἐπίπεδο νοσηλείας, διότι ἔχει πολλές ἀδελφές ἀφιερωμένες, πού δέν ἔχουν ἄλλο ἐπάγγελμα, οὔτε οἰκογένεια καί εἶναι ἀφιερωμένες ἐξ ὁλοκλήρου στόν πόνο. Καί ξαγρυπνοῦν καί κουράζονται καί ταλαιπωροῦνται, γιά νά βοηθήσουν τούς ἀσθενεῖς».

Τί σημαίνει νοσηλευτικό προσωπικό; Σημαίνει νά βλέπει στό πρόσωπο τοῦ ἀρρώστου τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Κύριό του, καί νά τόν διακονεῖ μέ τό αἴσθημα ὅτι διακονεῖ τόν Κύριό του» [4]. – Ο πιστός μέσα στην κοινωνία

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας γράφοντας Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἔλεγε:

«Τέτοια εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή. Ἔτσι ἀποκρύπτεται κι ἔτσι ἀποκαλύπτεται: μέ τό φῶς τῶν καλῶν ἔργων, πού εἶναι ἡ ἀγάπη. Γιατί στήν ἀγάπη βρίσκεται ἡ λαμπρότητα κάθε ἀρετῆς καί αὐτή συγκροτεῖ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνθρώπινη σπουδή.

Δέν θά ἔσφαλε κανείς, ἄν τήν ὀνόμαζε ζωή.

Γιατί εἶναι ἕνωση μέ τόν Θεό, καί αὐτό εἶναι ζωή, ὅπως ὁ χωρισμός ἀπό τόν Θεό γνωρίζουμε ὅτι εἶναι θάνατος… Τί ἄλλο ἀπό τήν ἀγάπη θά ὀνομαζόταν δικαιότερα ζωή; Ἀλλά καί πέρα ἀπό αὐτά, ὅταν ὅλα ἀφανισθοῦν, ἐκεῖνο πού ἀπομένει καί δέν ἀφήνει τούς ζωντανούς νά πεθάνουν, εἶναι ἡ ζωή. Τέτοια ὅμως εἶναι ἡ ἀγάπη» [5].

Σημειώσεις:
[1] Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. τόμ. 2 σελ. 385.
[2] Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 16Β σελ. 177.
[3] Νεκταρίου Κεφαλᾶ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἅπαντα τόμ. Ε ́ σελ. 230.
[4] Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», Ἔκδ. Ἱ. Ἡ. Κεχαριτωμέ
νης σελ. 32.
[5] Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς Ἐκδ. Ἱ. Ἡ. Εὐαγγελιστής Ἰωάννης Θεολόγος Σουρωτή σελ. 255