Ας προετοιμαζόμαστε για τον καιρό του μαρτυρίου

Τον Μάρτυρα δεν τον κάνει, μόνο ο βασανιστικός θάνατος. Τον κάνει και η πρόθεσή του, η προαίρεσή του. Πολλές φορές δηλαδή πλέκεται το στεφάνι του μαρτυρίου, όχι μόνο από το τέλος κάποιου, αλλά και από την πρόθεση της καρδιάς του. Ας προετοιμαζόμαστε για τον καιρό του μαρτυρίου. Οι μάρτυρες περιφρόνησαν τη ζωή τούτη.

Ας προετοιμαζόμαστε για τον καιρό του μαρτυρίου

Ούτε να ρίχνουμε τον εαυτόν μας αλόγιστα στο μαρτύριο, διότι κάτι τέτοιο είναι θρασύτητα. Ούτε να υποχωρούμε, όταν συρόμαστε και μας αναγκάζουν τα πράγματα, διότι κάτι τέτοιο δείχνει δειλία. Αλλά και αν μας καλεί το κήρυγμα (για ομολογία και μαρτύριο), να μην αρνούμαστε. Γενικά, αν δεν υπάρχει η ανάγκη ή κάλεσμα της ευσεβείας, ας μην τρέχουμε μόνοι μας στο μαρτύριο. Διότι κάτι τέτοιο είναι επίδειξη και περιττή προθυμία – φιλοτιμία.

Τον Μάρτυρα δεν τον κάνει, μόνο ο βασανιστικός θάνατος. Τον κάνει και η πρόθεσή του, η προαίρεσή του. Πολλές φορές δηλαδή πλέκεται το στεφάνι του μαρτυρίου, όχι μόνο από το τέλος κάποιου, αλλά και από την πρόθεση της καρδιάς του. Και τον ορισμό του μαρτυρίου, δεν τον δίνω εγώ, αλλά ο Απόστολος Παύλος, όταν λέει: «Καθημερινά πεθαίνω» (Α’ Κορινθίους 15,31). Πώς πεθαίνεις καθημερινά, Παύλε; Πώς είναι δυνατόν σε ένα θνητό σώμα, να δεχτείς μυρίους θανάτους; Με την πρόθεση, με το να προετοιμάζεσαι καθημερινά, για τον μαρτυρικό θάνατο.

Δεν μακαρίζω τόσο τον Απόστολο Παύλο επειδή ανέβηκε στους ουρανούς, όσο τον μακαρίζω επειδή τον έριξαν στη φυλακή! Δεν τον μακαρίζω τόσο επειδή άκουσε άρρητα ρήματα, όσο επειδή υπέφερε τα δεσμά (τα δεσμά για τον Χριστό)! Δεν τον μακαρίζω τόσο επειδή ανέβηκε στον τρίτο ουρανό, όσο για τα δεσμά του. Ω, μακάριες αλυσίδες! Ω, μακάρια χέρια που στολίστηκαν απ’ αυτήν την αλυσίδα! Αν μου έδινε κάποιος τη δύναμη να αναστήσω νεκρούς, θα προτιμούσα τις αλυσίδες του Παύλου… Αυτό είναι το πιο μεγάλο χάρισμα απ’ όλα, πιο μεγάλο και από το να σταματήσεις την πορεία του ηλίου και του φεγγαριού. Πιο μεγάλο και από το να κινείς τη γη και από το να διώχνεις τους δαίμονες… Δεν αξίζει να είσαι δεμένος για το Χριστό μόνο για να κερδίσεις τη Βασιλεία των ουρανών, αλλά επειδή υποφέρουμε για το Χριστό. Δεν τους μακαρίζω επειδή θα πάνε στους ουρανούς, αλλά επειδή είναι δεμένοι για τον Κύριο των Ουρανών. Πόση πνευματική ανύψωση δεν αισθάνεται κάποιος που ξέρει, ότι τον έδεσαν για τον Χριστό! Πόση ευχαρίστηση, πόσην τιμή! όσοι είναι δεμένοι για το Χριστό είναι πιο δυνατοί από τους λυμένους. Μπήκε η αλυσίδα του Παύλου στη φυλακή και μεταμορφώθηκε η φυλακή σε Εκκλησία και όλους τους έκανε σώμα Χριστού…

Τί υπάρχει ισάξιο του Προφήτη Δανιήλ ή των Τριών Παίδων; Προ Χριστού, προλαβαίνουν τρόπο τινά και υπακούουν στο πρόσταγμα του Ευαγγελίου και θυσίασαν τη ζωή τους, για την δόξα του Θεού. Και δεν είναι θαυμαστοί μόνο γι’ αυτό, αλλά και για το ότι δεν ενεργούσαν προβλέποντας σε μισθό. Έλεγαν: «Είναι για εμάς αρκετός ο μισθός, ότι πεθαίνουμε, για τον Θεό!»…

Ας προετοιμαζόμαστε για τον καιρό του μαρτυρίου. Οι μάρτυρες περιφρόνησαν τη ζωή τούτη. Εσύ να περιφρονήσεις τις απολαύσεις. Εκείνοι έριξαν τα σώματά τους στη φωτιά. Εσύ να ρίξεις τα χρήματά σου, στα χέρια των φτωχών. Εκείνοι καταπάτησαν τα αναμμένα κάρβουνα. Εσύ να σβήσεις τη φλόγα της επιθυμίας. Φαίνονται ενοχλητικά αυτά, όμως επιφέρουν κέρδος…

Κάποτε κηρύχτηκε διωγμός και άναψε σφοδρός ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας. Τότε συνελήφθηκαν δύο Χριστιανοί. Ο ένας ήταν έτοιμος να υποστεί τα πάντα. Ο άλλος ήταν έτοιμος και ανδρείος, μόνο στο να του κόψουν το κεφάλι. Τα άλλα βασανιστήρια, τα φοβόταν. Πώς λοιπόν, τα οικονόμησε ο Θεός; Όταν ο δικαστής κάθισε στο βήμα, διέταξε να αποκεφαλίσουν εκείνον που για όλα ήταν έτοιμος, ενώ τον άλλον, αφού τον κρέμασε, τον έγδερνε, όχι μία ή δύο φορές, αλλά πολλές φορές και τον περιέφερε σε όλες τις πόλεις. Γιατί άραγε επέτρεψε ο Θεός να γίνει αυτό; Για να θεραπεύσει με τα βασανιστήρια, την ολιγοψυχία του, για να του διώξει κάθε δειλία, για να μην φοβάται και να μην τρέμει, για οποιοδήποτε μαρτύριο…

Αγαπώ τις μνήμες των Μαρτύρων, όταν μάλιστα συμβαίνει να είναι γυναίκες που αγωνίζονται. Όσο το σκεύος είναι ασθενέστερο, τόσο και η Χάρις είναι μεγαλύτερη και το βραβείο λαμπρότερο και τόσο η νίκη πιο περίφημη. Όχι τόσο για το ασθενικό σώμα των γυναικών, όσο διότι με εκείνες που άλλοτε ο διάβολος νίκησε, απ’ αυτές τώρα κυριεύεται και νικιέται…

Το διαμάντι όταν χτυπιέται, δεν υποκύπτει, δεν μαλακώνει. Το σίδερο όμως, που χτυπάει το διαμάντι, διαλύεται. Έτσι και οι ψυχές των Αγίων: Βασανίζονταν τόσο πολύ και όμως δεν πάθαιναν κανένα κακό, ενώ διέλυαν και την δύναμη των εχθρών, που τους χτυπούσαν. Τους κατοτρόπωναν, τους εξευτέλιζαν και τους έδιωχναν νικημένους από τους αγώνες, ύστερα από πολλά και αβάσταχτα χτυπήματα…

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος