Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Κάνω για ορισμένους χρόνια προσευχή και δεν βοηθιούνται, γιατί έχουν πείσμα, θέλημα, εγωισμό. Λένε: «Γιατί ο Θεός δεν μου δίνει αυτό;» Και γιατί να μας το δώσει; Για να μας κάνει πιο εγωιστές, πιο θεληματάρηδες;
Γιατί ο Θεός δεν μου δίνει αυτό;
Μερικοί άνθρωποι έρχονται και μου λένε: «Κάνε με καλά· έμαθα ότι μπορείς να με βοηθήσεις». Θέλουν όμως να βοηθηθούν, χωρίς οι ίδιοι να καταβάλλουν καθόλου προσπάθεια. Λες λ.χ. στον άλλον: «μην τρως γλυκά, κάνε αυτήν την θυσία, για να σε βοηθήσει ο Θεός» και σου λένε: «Γιατί; Δεν μπορεί να με κάνει καλά ο Θεός;». Δεν κάνουν μια θυσία για τον εαυτό τους, πόσο μάλλον να θυσιαστούν για τον άλλον.
Όταν βλέπω, ότι ο άλλος δεν βοηθιέται από το ενδιαφέρον μου, την καλοσύνη, την αγάπη και δεν τα εκτιμάει αυτά, αλλά εκμεταλλεύεται την αγάπη μου και μου φέρεται με αναίδεια, τραβιέμαι σιγά – σιγά, για να μην γίνει περισσότερο αναιδής και λέω ότι δεν έχω συγγένεια μαζί του. Και αναγκάζομαι να μην του φέρομαι με καλοσύνη. Κανονικά, όσο καλοσύνη σου δείχνουν, τόσο πρέπει να αλλοιώνεσαι, να διαλύεσαι, να λειώνεις. Παλιά τι είχε συμβεί με κάποιον. Στην αρχή, για να τον βοηθήσω, αναγκάστηκα να του πω μερικά Θεία γεγονότα που είχα ζήσει. Αντί όμως να πει: «Θεέ μου, πώς να Σε ευχαριστήσω γι’ αυτήν την παρηγοριά κ.λπ.» και να διαλυθεί, πήρε θάρρος και φερόταν με αναίδεια. Τότε κράτησα μια αυστηρή στάση. «Θα τον βοηθώ, είπα, από μακριά με την προσευχή». Αυτό το έκανα, όχι γιατί δεν τον αγαπούσα, αλλά γιατί αυτός ο τρόπος θα τον βοηθούσε.
Σε μερικούς λέω ένα – δύο λόγια και αμέσως γυαλίζουν τα μάτια τους. Τα σημειώνουν σε ένα τόσο δα χαρτάκι, τα εφαρμόζουν και προχωρούν παραπέρα. Και άλλοι, αν και έχουν ακούσει ένα σωρό και έχουν βοηθηθεί πολύ, δεν κάνουν τίποτε, γιατί δεν μπήκε μέσα τους η καλή ανησυχία (ο ζήλος για το πως θα σωθούνε).
Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ, ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς, τον συμβουλευτείς ή πεις τα ελαττώματά σου, τον κάνεις πιο υπερήφανο και αναιδή.
Αν ένας άνθρωπος έχει αγαθή προαίρεση, αλλά δεν βοηθήθηκε από μικρός, δεν είναι κολακεία να του πεις τα καλά που βλέπεις σ’ αυτόν, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο βοηθιέται και αλλοιώνεται, επειδή δικαιούται και την Θεία βοήθεια. Είπα σε κάποιον:«Εσύ είσαι καλός. Δεν ταιριάζουν σ’ εσένα αυτά που κάνεις». Του το είπα αυτό, γιατί είδα το καλό του χωράφι και τον κακό σπόρο που είχε ρίξει. Είδα, ότι εσωτερικά ήταν καλός και ό,τι κακό έκανε, ήταν εξωτερικό. Δεν του είπα: «Είσαι καλός», για να τον κολακέψω, αλλά για να τον βοηθήσω, να του κινήσω το φιλότιμο. Μερικοί έχουν το εξής τυπικό: Έχει, δεν έχει ο άλλος κάποιο χάρισμα, του λένε: Δεν έχεις χάρισμα, δήθεν για να μην υπερηφανευτεί και βλαφτεί. Ένα ισοπέδωμα δηλαδή. Όταν όμως απελπίζεται ο άλλος για το κακό που κάνει, απελπίζεται και για το καλό που έχει, τότε πως θα ξεθαρρέψει, για να αγωνιστεί με προθυμία; Ενώ, αν του πεις τα καλά που έχει και του καλλιεργήσεις το φιλότιμο και την αρχοντιά, βοηθιέται, αναπτύσσεται και προχωράει…
Κάνω για ορισμένους χρόνια προσευχή και δεν βοηθιούνται, γιατί έχουν πείσμα, θέλημα, εγωισμό. Λένε: «Γιατί ο Θεός δεν μου δίνει αυτό;» Και γιατί να μας το δώσει; Για να μας κάνει πιο εγωιστές, πιο θεληματάρηδες; Δεν τους ωφελεί, αν το δώσει. Είναι σαν να διατάζουν μ’ αυτόν τον τρόπο τον Θεό. Ενώ αν έλεγαν: «Αν θέλεις, δώσε μου αυτό». Ο τρόπος προσευχής να είναι ταπεινός.
Όποιος δεν έχει την Χάρη του Θεού, δεν μπορεί ούτε στον εαυτόν του να επιβληθεί, ούτε τους άλλους να βοηθήσει, για να φέρει Θείο αποτέλεσμα. Πρέπει να βουτηχτεί στην Χάρη και ύστερα να χρησιμοποιηθούν οι αγιασμένες πλεόν δυνάμεις του, για την σωτηρία των άλλων.
Να, οι κοινωνικοί λειτουργοί έχουν καλοσύνη, οι καημένες, τρέχουν, σκοτώνονται για τους άλλους. Σπουδάζουν ψυχολογία, αλλά με τον τρόπο που πηγαίνουν να βοηθήσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σταματούν. Πάει λ.χ. μία να παρηγορήσει έναν που έχει ένα πόδι και αυτός της λέει: «Εσύ μου λες «καλημέρα» με 2 πόδια, αλλά εγώ με ένα». Τί να του απαντήσει; Πώς να τον βοηθήσει με την ψυχολογία; Αν δεν βοηθηθεί αυτός ο άνθρωπος, να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, δεν μπορεί να βοηθηθεί με τίποτε. Να καταλάβει, ότι γι’ αυτήν την αναπηρία, που επέτρεψε ο Θεός, αν δεν γογγύζει, θα έχει να λάβει στην άλλη ζωή, αποταμιευμένο ουράνιο μισθό και να χαίρεται. Και αν ακόμη οι άλλοι περπατούσαν με 4 πόδια, να έλεγε: «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, που περπατώ με ένα πόδι». Αλλά όσες δεν έχουν την πνευματική αντιμετώπιση, πάνε σε παρηγορήσουν τους αρρώστους και δεν ξέρουν τι να τους πουν. Πάει η κοινωνική λειτουργός να παρηγορήσει λ.χ. μια γυναίκα 35 χρονών με καρκίνο, που έχει και 3 παιδάκια. Τί να της πει; Αν δεν βοηθηθεί αυτή η μητέρα να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, απελπίζεται, γιατί σκέφτεται τι θα γίνουν τα παιδιά της. Την ίδια απελπισία που έχει η μητέρα έχει και η κοινωνική λειτουργός, αν δεν έχει καταλάβει κάτι το ανώτερο, το βαθύτερα πνευματικό. Αν δεν υπάρχει κατ’ αρχάς βαθύτερη τοποθέτηση στον ίδιο τον εαυτόν της, δεν μπορεί να βοηθήσει σωστά, για να έρθει η Θεία παρηγοριά στον άλλον. Έτσι οι καημένες κουράζονται και σωματικά, αλλά και στενοχωριούνται, γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν θετικά. Κουράζονται δηλαδή διπλά.
Ο Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης βιβλίο του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου. «Με όσα εκθέσω σ’ αυτό το βιβλίο θα προσπαθήσω, από την αρχή έως το τέλος, να έχω ένα σκοπό και τον εξηγώ: Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι από μένα είναι φύσει αδύνατον να προέλθει κάτι καλό, θα προσπαθήσω να μην εισάγω τίποτε δικό μου στα άγια και ταπεινά λόγια του Γέροντα και θα παραθέσω, κατά το δυνατόν, αυτούσια τα δικά του λόγια. Αυτός εξάλλου είναι κι ο λόγος πού τα διάφορα θέματα – κεφάλαια του βιβλίου αυτού δεν παρουσιάζονται σε μορφή συνταγμένων ενοτήτων».
ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΕΔΩΚαι μη ξεχνάτε! Εγγραφείτε στο Ενημερωτικό μας Δελτίο για να μαθαίνετε νέα και ενημερώσεις...
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ
