Ο αληθινός μοναχός

Τα μοναστήρια είναι σαν τους φάρους, που είναι τοποθετημένοι στα λιμάνια και φαίνονται ψηλά και δεν επιτρέπουν να γίνονται ναυάγια. Εκείνος που εγκατέλειψε τα εξωτερικά μόνο πράγματα π.χ. γυναίκες, χρήματα κ.λ.π. έγινε μοναχός μόνο εξωτερικά, όχι όμως εσωτερικά. Εκείνος όμως που απαρνήθηκε και τις εμπαθείς σκέψεις του νου, αυτός είναι αληθινός μοναχός.

Ο αληθινός μοναχός

Αυτός που απαρνήθηκε τον κόσμο και έγινε μοναχός από τον φόβο της κολάσεως, είναι όμοιος με το θυμίαμα, που ενώ καίγεται στις αρχές και αναδίδει ευωδία, στο τέλος όμως καπνίζει. Εκείνος που τον απαρνήθηκε, με την ελπίδα του μελλοντικού μισθού, καταντάει μια μυλόπετρα, που γυρίζει συνεχώς στο ίδιο μέρος. Όποιος όμως αναχώρησε από τον κόσμο, για την αγάπη του Θεού, ευθύς εξαρχής έχει μέσα του φλόγα, η οποία αν τυχόν πέσει σε ξύλα ή σε δάσος, αυξάνει υπερβολικά και συνεχώς επεκτείνεται προς τα εμπρός. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Η προσέλευση σε μοναστήρι από κάποιον που θέλει να γίνει μοναχός, δεν πρέπει να γίνεται από ανάγκη και απελπισία, αλλά από ελπίδα και αγάπη στο Χριστό. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Εκείνος που εγκατέλειψε τα εξωτερικά μόνο πράγματα π.χ. γυναίκες, χρήματα κ.λ.π. έγινε μοναχός μόνο εξωτερικά, όχι όμως εσωτερικά. Εκείνος όμως που απαρνήθηκε και τις εμπαθείς σκέψεις του νου, αυτός είναι αληθινός μοναχός. (Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος)

Ας προσέξουμε μήπως, ενώ μας προσκαλεί ο Κύριος στην ουράνια παράταξη των μοναχών, αρνηθούμε την πρόσκληση από οκνηρία και ραθυμία και σταθούμε έτσι αναπολόγητοι στο μεγάλο και φοβερό βήμα της Κρίσεως. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Όπως ακριβώς τα ψάρια πεθαίνουν, όταν μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στη στεριά, έτσι και οι μοναχοί όταν καθυστερούν έξω από το κελί ή περνούν την ώρα τους με κοσμικούς, χαλαρώνει μέσα τους ο ρυθμός της άσκησης. Όπως λοιπόν το ψάρι βιάζεται να επιστρέψει στη θάλασσα, έτσι και εμείς να βιαζόμαστε να γυρίσουμε στο κελί μας, γιατί αργοπορώντας έξω, υπάρχει κίνδυνος να λησμονήσουμε την εσωτερική αγρύπνηση. (Μέγας Αντώνιος)

Όποιος θέλει να γίνει μοναχός, πρέπει να ταπεινωθεί και να μην έχει θέλημα. Έγινες μοναχός και έχεις θέλημα; Έχεις τον Σατανά συνήγορο. Έγινες μοναχός και ακολουθείς τον λογισμό σου και νομίζεις ότι είσαι αλάνθαστος; Όλο λάθη θα είσαι και κανένα ορθό δεν θα κάνεις ποτέ… (Όσιος Άνθιμος της Χίου)

Τα μοναστήρια είναι σαν τους φάρους, που είναι τοποθετημένοι στα λιμάνια και φαίνονται ψηλά και δεν επιτρέπουν να γίνονται ναυάγια. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Ο μοναχός πρέπει να κάθεται πάνω σε μια βελόνα και να μην πέφτει. Είναι ποτέ δυνατόν να κάθεται πάνω στη βελόνα; Είναι, διότι σου δίνει φτερά και σε σηκώνει η Θεία Χάρη και δεν σε αφήνει να πέσεις ποτέ. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)

Τόσο χειρότερο αμάρτημα από την μοιχεία κάνει ο μοναχός που παντρεύεται, όσο ανώτερος είναι ο Θεός από τους ανθρώπους. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Πιο μεγάλος ηρωισμός από το να είναι κανείς μοναχός δεν υπάρχει στον κόσμο. (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)

Ο μοναχισμός είναι εξωτερικός και εσωτερικός. Είναι αδύνατον να παραβλέψουμε τον εξωτερικό μοναχισμό, ούτε και να αρκεστούμε μόνο σ’ αυτόν. Τον εξωτερικό μοναχισμό μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με το όργωμα της γης. Όσο και αν οργώνεις, δεν θα αναπτυχθεί το παραμικρό, αν εσύ δεν σπείρεις κάτι. Ο εσωτερικός μοναχισμός λοιπόν, είναι η σπορά και το σιτάρι, είναι η προσευχή του Ιησού. Η προσευχή φωτίζει ολόκληρη την εσωτερική ζωή του μοναχού, του δίνει δύναμη για τον αγώνα, είναι ιδιαιτέρως απαραίτητη, για να αντέξουμε τις θλίψεις και τους πειρασμούς. (Όσιος Βαρσανούφιος της Όπτινα)

Για να γίνεις μοναχός, πρέπει να είσαι σιδερένιος και χρυσός… Σιδερένιος σημαίνει, να έχεις μεγάλη υπομονή και χρυσός σημαίνει, να έχεις μεγάλη ταπεινοφροσύνη. (Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα)

Αν ο μοναχός βρεθεί σε σπίτι λαϊκών, τότε τον κοιτούν σαν λαϊκό. Δεν πρέπει ο μοναχός να βρίσκεται για μεγάλο διάστημα στον κόσμο. Όπως είναι το ψάρι έξω από το νερό, έτσι είναι και ο μοναχός έξω από το μοναστήρι. (Όσιος Νίκων της Όπτινα)

Ο μοναχός πρέπει να εγκρατεύεται και να νηστεύει με μέτρο, σαν να ήταν να παραμείνει στη ζωή εκατό χρόνια και οφείλει να χαλιναγωγεί τα πάθη της ψυχής του, υπερβαίνοντας συνεχώς τις προσβολές, τη λύπη, τον πόνο και γενικά όλα τα βάσανα, σαν να πρόκειται να πεθάνει την ίδια μέρα. (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)