Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός για την αγάπη

Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός απαντά σε ερωτήματα για την αγάπη. «Κάποτε μια φίλη μου, πηγαίνοντας στον Γέροντα, πήρε μαζί της τρία καρβέλια ψωμί για να του τα δώσει. Στο δρόμο σκέφτηκε: «Τι τα χρειάζεται ο π. Γαβριήλ τρία καρβέλια; Τα δύο του φτάνουν». Και κράτησε το ένα για τον εαυτό της. Όταν μπήκαμε στην αυλή του μοναστηριού, ο Γέροντας μου είπε, κοιτάζοντας αυστηρά τη φίλη μου…

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός για την αγάπη

– Γέροντα, πώς να αγαπάμε έναν κακό άνθρωπο;
– Κατανοώ την ερώτηση σας. Να μισείτε την κακία και την αμαρτία, όμως τον άνθρωπο πρέπει να τον λυπάστε και να τον αγαπάτε. Μόνον ο Θεός ξέρει. Μπορεί αυτός που εμείς μισούμε σήμερα, αύριο, με προσευχή, με δάκρυα, με νηστεία, με μετάνοια, να καθαριστεί και ο Κύριος να τον συμπεριλάβει στους Αγγέλους. Υπήρξαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην ιστορία.

Όταν έβριζαν ή κατηγορούσαν τον άγιο, τον ρωτούσαν με ειλικρινή απορία:
– Στ’ αλήθεια, Γέροντα, ακόμη τους αγαπάς;
– Τώρα πιο πολύ τους αγαπώ και τους λυπάμαι, απαντούσε μελαγχολικά.
Όταν δεν έβλεπε στον άνθρωπο αγάπη, η καρδιά του πονούσε και παραπονιόταν:
– Εκεί που δεν υπάρχει η αγάπη βρίσκεται η κόλαση. Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς.

Ο π. Γαβριήλ κατέβαινε στο ναό, γονάτιζε στον άμβωνα και κήρυττε να περνούμε τις ημέρες μας με αγάπη.

Αν είχε μαλώσει κάποιον για τυχόν λάθη που διέπραξε και περνούσε η μέρα χωρίς να έρθει να του ζητήσει συγχώρεση, τον έβρισκε ο Γέροντας (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός) κι έλεγε:

– Συγγνώμη αν σε στενοχώρησα.

Κάποια φορά ο Γέροντας, ενόσω μας μιλούσε στο κελί του, άρχισε ξαφνικά να «κατηγορεί» κάποιον που κατείχε μεγάλη θέση:
– Τέτοιον εχθρό, σαν αυτόν, δεν είχε ξανά η Γεωργία. Είναι δυνατόν να μη βρέθηκε κανείς να τον σκοτώσει για να ελευθερώσει τον λαό; Τον φονιά του θα τον εκτελέσουν αμέσως. Αλλά εγώ θα τον ελεήσω!

Ένας πιστός, που ήταν εκεί, σκέφτηκε: «Εγώ, π. Γαβριήλ, μπορώ να τον σκοτώσω». Κι αμέσως ο Γέροντας του είπε:
– Αν μισήσεις έστω κι έναν άνθρωπο, είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών!

Με τέτοιον τρόπο δίδασκε ο άγιος στους ανθρώπους την αγάπη.

Ο άγιος δεχόταν δώρα μόνο αν ήταν δουλεμένα με αγάπη και καλοσύνη. Σ’ όποια δουλειά δεν έβλεπε αγάπη, έλεγε:
– Δεν τη θέλω τέτοια δουλειά. Δεν έχει χάρη.
Μάλιστα δεν δεχόταν ούτε το ψωμί που του πρόσφεραν αν αυτό δεν δινόταν αυθόρμητα κι από αγάπη.

Ένα πνευματικό του παιδί θυμάται σχετικά:

«Κάποτε μια φίλη μου, πηγαίνοντας στον Γέροντα, πήρε μαζί της τρία καρβέλια ψωμί για να του τα δώσει. Στο δρόμο σκέφτηκε: «Τι τα χρειάζεται ο π. Γαβριήλ τρία καρβέλια; Τα δύο του φτάνουν». Και κράτησε το ένα για τον εαυτό της. Όταν μπήκαμε στην αυλή του μοναστηριού, ο Γέροντας μου είπε, κοιτάζοντας αυστηρά τη φίλη μου:
– Πάρε αυτά τα καρβέλια και δώσ’ τα στα πουλιά.

Άρχισα να κόβω μπουκίτσες το ζεστό ψωμί και απορούσα γιατί με έβαλε να δώσω στα πουλιά τόσο ψωμί. Ύστερα η φίλη μου, μου εξήγησε το λόγο αποκαλύπτοντας μου τι είχε σκεφτεί νωρίτερα. Και μ’ αυτό τον τρόπο ο Γέροντας έδωσε ένα μάθημα στη φίλη μου».

Ο π. Γαβριήλ μας είχε φανερώσει την επιθυμία του να γράψει κάπου με χρυσά γράμματα «Ο Θεός είναι αγάπη» και να το κρεμάσει στο λαιμό του. Αλλά ο Θεός του είπε:
– Γαβριήλ, το όνομα μου πρέπει να το χαράξεις στην καρδιά σου και όχι να το κρεμάς στο στήθος.

Οι Ιεχωβάδες επικαλούμενοι κάποια χωρία από την Αγία Γραφή, αρνούνται τη μετάγγιση αίματος, θεωρώντας ότι με το αίμα «μεταγγίζονται» και οι αμαρτίες.

Ο π. Γαβριήλ έλεγε γι` αυτό το θέμα:

– Ναι, στο αίμα είναι οι αμαρτίες. Αλλά αν ο άνθρωπος πεθαίνει, πρέπει να του δώσεις αίμα για να τον σώσεις. Μεταγγίζεις αγάπη! Κι η αγάπη σκεπάζει τις αμαρτίες.

Λίγες ημέρες προτού φύγει από τη ζωή ο Γέροντας έλεγε:

– Εγώ είμαι σκουλήκι, χώμα και σκόνη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αλήθεια. Ο Θεός είναι η αλήθεια. Φεύγω και αρχίζω να χτίζω σπίτι. Να ξέρετε: Αν κάποιος από εδώ χαθεί, θα κατέβω εγώ γι’ αυτόν ακόμη και στον Άδη.

Ο Θεός μας ζητάει οι καλές πράξεις που κάνουμε να πηγάζουν από την καρδιά μας.

Ότι καλό κάνουμε στους άλλους, το κάνουμε για τον Κύριο. Όταν κάνεις το καλό, ανεβαίνεις μια σκάλα. Όταν αμαρτάνεις, την κατεβαίνεις. Κι αυτό συμβαίνει σ’ όλη μας τη ζωή.

Μια φορά ο π. Γαβριήλ συζητούσε με τη γυναίκα μου. Εγώ καθόμουν στη γωνία και άκουγα. Μιλούσε τόσο θερμά και με αγάπη, που σκέφτηκα: «Μακάρι, Γέροντα, να είχα τη μισή σου αγάπη». Εκείνος, ξαφνικά, διέκοψε τη συνομιλία του και μου είπε:
– Αυτή την αγάπη, Μαλχάζι, δεν θα την αντέξεις! Απόρησα. Και πάλι σκέφτηκα: «Τότε ας είχα τη μισή απ’ τη μισή ή και τη μισή απ’ του μισού τη μισή».
– Ναι, αυτό μπορεί να γίνει, απάντησε αμέσως στη σκέψη μου και συνέχισε τη συζήτηση του.

– Γι’ αυτό είμαστε τόσο αδύναμοι και εύκολα μας νικά ο κόσμος και ο Πονηρός, γιατί προσπαθούμε μόνο για τον εαυτό μας, δεν φροντίζουμε ο ένας τον άλλον με αγάπη θεϊκή, αλλά ψάχνουμε για στηρίγματα: Ένας στη συγγένεια, δεύτερος στη φιλία, τρίτος στους γνωστούς κι άλλος στους γείτονες. Κι όλες αυτές οι σχέσεις δυναμώνουν τη φιλία κι όχι την ορθή πίστη, που είναι η μόνη που μπορεί να κουμπώσει τη ζώνη της φιλίας. Αλλά εμείς τι παθαίνουμε; Μερικές φορές κάνουμε πιο ευχάριστα παρέα με τους αλλόπιστους παρά με τα παιδιά της Εκκλησίας. Αυτά έλεγε κι ο Ιερός Χρυσόστομος.